บทนำ
“โต๊ะสิบ อาหารได้แล้วนะคะ เชิญทานให้อร่อยนะคะ”
ฉันเดินกลับเข้ามาในครัวอีกครั้งอย่างเหนื่อยหอบหลังจากที่เดินเข้าๆออกๆจากในครัวมาเป็นพันกว่ารอบได้แล้วมั้ง
วันนี้ฉันยิ่งรู้สึกปวดหัวอยู่ พรุ่งนี้คงต้องลาหยุดพักสักหน่อยแล้ว
“ฟ้า เสิร์ฟโต๊ะสิบให้ที พี่ปวดท้อง” พี่อ้อยยกอาหารมาให้ฉัน ฉันรีบรับไว้ทันที ฉันรู้ว่าพี่อ้อยโกหกที่ว่าท้องเสีย
พี่อ้อยคงแอบไปเล่นโทรศัพท์ในห้องน้ำแน่ๆ
ฉันเดินออกไปและมองหาโต๊ะสิบ
พอหาเจอฉันก็รีบเดินไปทันที
ดูเหมือนโต๊ะนี้จะเป็นลูกผู้ดีมีฐานะมากที่มากินร้านเรา เพราะดูจากที่ลูกน้องใส่ชุดดำยืนล้อมรอบอยู่เต็มรอบโต๊ะ
ส่วนคนที่นั่งอยู่ก็เหมือนจะเป็นเจ้านายเพราะหน้าตาดูหล่อเหล่าสุดๆ
เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้เลยนะ แต่ดูโหดๆยังไงก็ไม่รู้
“อาหารมา....กรี๊ดดดดดด”
ด้วยความที่ฉันไม่ทันมองทาง
ฉันเลยสะดุดเข้ากับเท้าของชายชุดดำคนหนึ่งเข้า
อาหารทั้งหมดจึงรวมใจกันลงไปกองอยู่บนพื้น
โชคดีนะที่ไม่ไปโดนผู้ชายคนนั้นไม่งั้นฉันตายแน่ๆ ฉันรีบลุกขึ้นและหันไปมองผู้ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว
แต่ก็ต้องตกใจอย่างรวดเร็วด้วยเหมือนกัน เพราะลอดช่องเมื่อกี้เลอะเต็มตัวเขาไปหมดเลยตั้งแต่หัวยันเท้า
พระเจ้า !! ฟ้าแกล้งฟ้าฝันอย่างนี้ได้ยังไง TOT
“เอ่อ...คือว่า”ฉันอึดอัดไม่รู้จะพูดอะไรดี
ส่วนตอนนี้คงไม่มีใครช่วยฉันได้อีกแล้วนอกจากฉันต้องช่วยตัวเอง TOT
“เธอ...ซุ่มซ่ามชะมัด”เขาหันมาพูดกับฉันพร้อมทำหน้าเฉยๆ แต่ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ
“ฉันไม่ได้ตั้งใจ
ฉันขอโทษ”
“เธอคิดว่าฉันควรให้อภัยกับเธอไหม”
เขาลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับฉัน
ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตา
ฉันแอบเห็นบนหัวเขาที่ยังมีลอดช่องเลอะอยู่ ฉันควรบอกเขาดีไหม อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนผิดคนเดียวนะ
เขาอยากให้ลูกน้องมายืนไว้นี่นามันก็ลำบากต่อการเสิร์ฟอาหารสิลูกน้องเขาก็ผิด 50%
เลยนะ (โยนความผิดให้คนอื่น)
“เงียบทำไมตอบมาสิ”
“คุณควรให้อภัยฉันนะคะ
เพราะส่วนหนึ่งมันก็มาจากคุณที่ให้ลูกน้องของคูรมายืนล้อมโต๊ะไว้ฉันก็เสิร์ฟไม่สะดวกก็เลยสะดุดเท้าลูกน้อยคุณ
เราสองคนก็ผิดคนละ 50%”
“เธอทำฉันเลอะขนาดนี้แล้วยังมาหาว่าฉันผิดอีกหรอ”
“เปล่าคะ
ฉันแค่บอกว่าคุณผิดแค่ 50%”
“นี่เธอกวนฉันหรอ !”
ดูเหมือนเขาเริ่มโกรธแล้วนะ
ปากหนอปาก ไม่น่าSeason
Five เลย (พูดไม่คิด)
“เกิดเรื่องอะไรขึ้น”
“พนักงานของคุณทำอาหารหกใส่ผม”
ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเขาก็แย่งฉันพูดไปเสียก่อน ทำไมเจ๊ต้องทำหน้าตกอกตกใจนาดนั้นด้วยละ
รึว่าเจ๊โกรธฉันมาก TOT
“คุณคีย์บอร์ด ฉันขอโทษนะคะที่สั่งส่อนพนักงานแย่ขนาดนี้
เอาเป็นว่าฉันจะไล่เด็กคนนี้ออกนะคะ คุณจะได้สบายใจและมาร้านของฉันอีก”
“ละ..ไล่ฉันออกหรอคะ”
“ใช่ ฉันไล่เธอออกแล้วฟ้าฝัน”
“แต่ว่าฉัน”
“ไม่มีแต่ ฉันไล่เธออกแล้ว เธออกไปเดี๋ยวนี้”
ฉันงงกับเจ๊ฉันมากๆ ปกติเจ๊จะมีเหตุผลมากกว่านี้
แล้วทำไมมาไล่ฉันออกง่ายแบบนี้ละ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมมีอิทธิพลขนาดนี้
แล้วถ้าฉันออกฉันจะไปทำงานที่ไหนละเนี่ย
“ฟ้าฝันเธอไปได้แล้ว
อย่าให้ฉันต้องลากเธออกไป”
“ได้คะ ฟ้าจะไปเดี๋ยวนี้ ฟ้าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครทำไมถึงมีอิทธิพลกับเจ๊ขนาดนี้
ฟ้าเสียใจนะคะที่เจ๊คนเดิมของฟ้าหายไป”
ฉันหันไปมองหน้าคนที่ชื่อคีย์บอร์ดด้วยสายตาที่แค้น
ปกติฉันไม่ใช่คนที่จะเคียดแค้นใครแต่ครั้งนี้ฉันรู้สึกแค้นผู้ชายคนนี้มากๆ
เขาทำลายอนาคตฉันจนหมดแล้ว ฉันคงไม่มีงานทำไปอีกนานกว่าจะหางานใหม่ได้ ฉันแย่แน่
“จะไปก็รีบไป”
ฉันรีบถอดผ้ากันเปื้อนคืนเจ๊
ก่อนไปฉันก็ไหว้เจ๊ตามมารยาทเพราะยังไงเจ๊ก็มีบุญคุณกับฉันมากถึงเรื่องราวระหว่างฉันกับเจ๊จะจบไม่ดีนักแต่ฉันก็ไม่มีวันลืมบุญคุณของเจ๊
ฉันเดินออกไปนอกร้านและเดินข้ามถนนโดยที่ไม่สังเกตว่ามีรถกำลังขับมาอย่างรวดเร็ว
ฉันรู้ตัวตอนที่รถบีบเตรนเสียงดังสนั่น แต่ฉันก็หมดโอกาสที่จะหลบอีกต่อไป
แรงของรถกระแทกฉันอย่างแรงจนสติฉันเริ่มหลุดลอย สิ่งที่ฉันรู้สึกตอนนี้คือเสียงคนเรียกชื่อฉันเท่านั้น....
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น