บทที่ 1 ความจำที่หายไป

บทที่ 1

ความจำที่หายไป

          ::บันทึกของ คีย์บอร์ด::

          ผมไม่เคยคิดเลยว่ามาเฟียอย่างผมจะเป็นต้นเหตุทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งโดนรถชน ถึงผมจะเป็นมาเฟียแต่ผมก็ไม่เคยทำเรื่องผิดกฎหมายหรือทำเรื่องผิดศีลธรมม สิ่งที่ผมทำคือกำจัดคนชั่วออกไปจากประเทศ แก๊งของผมชื่อว่า Dragon Fire ผมจะมีเพื่อนอีกสองคนซึ่งอยู่คนละแก๊งกันเพราะเราคุมคนละพื้นที่กัน หรือแบ่งการจัดการกันเป็นส่วนๆนั้นเอง ของผมจะจัดการเรื่องการจับเด็กหรือขายเด็ก ส่วนอีกสองแก๊งคือ Tiger Red แก๊งนี้จะมีแอมแปร์เป็นหัวหน้าใหญ่หมอนี่อายุเท่าผมเป๊ะๆนิสัยเดาไม่เคยถูก ดีบ้างร้ายบ้างและเป็นคนอารมณ์ร้อนสุดๆ อีกแก๊งคือ Black Cat มีไคโรเป็นหัวหน้า หมอนี่อายุน้อยกว่าผม 2 ปี นิสัยกวนขั้นเทพแต่เวลาทำอะไรสักอย่างจะจริงจังจนน่ากลัว

            “น้องเขาฟื้นรึยังวะไอคีย์” ไคโรที่อายุน้อยกว่าผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถามขึ้น ขนาดมันอายุน้อยกว่าผมมันยังเรียกผมว่า ‘ไอ’ เลย ผมคงไม่มีอะไรน่านับถือเลยจริงๆ -  -

            “ยัง”

            “แล้วนี่แกรู้รึยังว่าน้องเขาเป็นใครมาจากไหน”

            “ฉันสืบมาหมดแล้ว น้องเขาเป็นเด็กกำพร้า”

            “น้องเขาน่ากลัววะ อย่าไปยุ่งกับน้องเขาเลย”

            “ทำไมวะ”

            “ก็น้องเขากำพร้าไง ฮ่าๆๆ”

             ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลผมคงไล่เตะไอนี่ไปนานแล้ว ผมกำลังเครียดๆยังมาเล่นมุขไร้สาระอยู่อีก มุขนี้ตั้งแต่ผมอยู่ป.2ได้แล้วมั้ง (แต่ตอบไม่ได้)

             “แกกลับไปได้แล้วถ้าไม่อยากให้ฉันเตะแกตรงนี้”

             “กลับก็ได้ไม่ได้กลัวหรอกนะเกรงใจคนป่วยต่างหาก -*-”

             หลังจากไคโรออกไปแล้ว ผมยิ่งเครียดไปกว่าเดิม เพราะนอกจากน้องเขาจะเป็นเด็กกำพร้าแล้วน้องเขาก็ไม่มีญาติที่ไหนเลย น้องเขาเช่าห้องอยู่แถวท้ายตลาดสำเริญรัก งานที่น้องเขาทำก็มีอยู่ที่เดียวคือที่ที่น้องเขาพึ่งโดนไล่ออกมานี่เอง น้องเขาชื่อ ฟ้าฝัน ประกายรุ้ง หรือชื่อเล่นชื่อฟ้า อายุ 19ปีเรียนจบแค่ ป.6 พ่อกับแม่ของฟ้าฝันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนเธอจบ ป.6 พอดีตั้งแต่นั้นเธอก็อยู่ที่มูลนิธิเด็กกำพร้าและออกมาตอนอายุ 15 ปี นี่คือประวัติทั้งหมดที่ผมสืบมาได้

              “ฮืมม อืมมม”

               “ฟ้าฝัน !”

                ผมรับลุกขึ้นทันทีและดูฟ้าฝันที่กำลังส่ายหัวไปพร้อมกับส่งเสียงเหมือนเจ็บตรงไหนสักที่ ผมรีบเรียกหมอทันที และหมอเชิญผมออกไปรอข้างนอกเพราะคงต้องใช้เวลาในการตรวจคงจะนานหน่อย

                30 นาทีต่อมา

                “ขอเชิญคุณคีย์บอร์ดมาพบผมที่ห้องหน่อยนะครับ”

                ผมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่เมื่อว่ามันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเลย ผมรีบเดินตามหมอไปทันที พอเข้ามาผมก็นั่งลงและตามด้วยหมอที่เริ่มเปิดเรื่องก่อน

                “ผมคิดว่าคุณฟ้าฝันคงได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมาก ทำให้เธอความจำเสื่อมหรือจำอะไรไม่ได้”

               “ความจำเสื่อม !!”

               “ใช่ครับ เมื่อกี้ที่หมอได้คุยกับเธอ ดูเหมือนเธอจะจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อของตัวเอง”

               “แล้วมันมีทางแก้ยังไงบ้างครับ ผมยินดีจ่ายให้หมอเท่าไหร่ก็ได้ถ้าหมอทำสำเร็จ”

               “หมอคงช่วยคุณคีย์บอร์ดไม่ได้หรอกครับ เรื่องนี้มันต้องใช้เวลาเท่านั้น แต่หมอว่าคงต้องใช้เวลานานพอสมควรเพราะเคสนี้มันหนักจริงๆ ดูเหมือนเธอพยายามนึกมากเท่าไหร่เธอก็จะปวดหัวมากเท่านั้น หมอจึงแนะนำให้คุณคีย์บอร์ดค่อยๆให้เธอนึกทีละนิดพาเธอไปที่ที่มีผลต่อความจำของเธอ”

               “มันไม่มีวิธีอื่นแล้วหรอครับ”

               “ไม่มีแล้วครับ มันต้องใช้เวลาเท่านั้น”

               “แล้วเธอออกจากโรงพยาบาลได้ตอนไหนครับ”

               “พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้วครับ เพราะบาดแผลภายนอกก็ไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงแล้ว”

               “ขอบคุณคุณหมอมากๆนะครับ”

               ผมยกมือไหว้คุณหมอตามมารยาทและกลับเข้าไปดูฟ้าฝันตามเดิม

               “ฟ้าฝัน” ผมเรียกเธอ เธอสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็หันมาและทำหน้างงๆ

                “คุณเป็นพ่อฉันหรอคะ”

                “เปล่าพี่ไม่ใช่พ่อน้องหรอก”

                “พี่ ? คุณเป็นพี่ฉันหรอ”

                 “เปล่าพี่ก็ไม่ใช่พี่น้องหรอก พี่เป็นคนทำให้น้องประสบอุบัติเหตุ น้องจำพี่ได้ไหม”

                 ฟ้าฝันส่ายหัวแทนคำตอบ ที่จริงผมก็รู้สึกแปลกๆที่ต้องเรียกเธอว่าน้องแต่อายุเธอห่างกับผมตั้ง 6 ปี จะเรียกว่าเธอก็คงจะเสียมารยาทจนเกินไป

                 “จำไม่ได้ ฉันจำคุณไม่ได้เลย”

                 “แล้วจำอะไรได้บ้าง ลองคิดดูดีๆสิ”

                 “ฉันคิดพยายามแล้ว แต่คิดไม่ออกเลย มันปวดหัว”

                 “งั้นไม่เป็นไร น้องพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่นั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้”

                “ขอบคุณนะคะ ถึงฉันจะจำอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็รู้สึกว่าคุณเป็นคนดีมากนะคะ ฉันไว้ใจคุณนะแล้วคุณชื่ออะไรหรอคะ”

                 “คีย์บอร์ด เรียกพี่ว่า พี่คีย์เถอะนะ”

                 “ได้คะพี่คีย์ แล้วพี่ทำงานอะไรหรอคะ”

                 “พี่ เอ่อ..ยังไม่พร้อมจะพูดอะไรตอนนี้นะครับ ไว้พี่ค่อยบอกและเล่าให้ฟังพรุ่งนี้ละกัน เพราะพรุ่งนี้พี่จะพาฟ้าไปอยู่ที่บ้านของพี่ เพื่อเป็นการดูแลและรอจนฟ้าความจำกลับคืนมา”

                  “ได้คะ ฟ้าเข้าใจ”

                  “งั้นฟ้าก็นอนซะนะ”

                  ฟ้าฝันนี่ว่านอนสอนง่ายกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะ ตอนแรกคิดว่าตื่นขึ้นมาคงจะโวยวายแต่ผิดถนัดนี่เธอดูไม่มีวี่แววแบบนั้นเลยดูเรียบร้อยใสๆมากกว่า

             

                  วันต่อมา  

                  “โห...บ้านพี่คีย์นี่หลังใหญ่มากเลยนะคะ พี่อยู่คนเดียวหรอ”

                 “ใช่แล้วพี่อยู่คน”

                 “แล้วคนชุดดำพวกนี้ละคะเป็นใคร”

                 “บอดี้การ์ดของพี่เองครับ ฟ้าไม่ต้องกลัวนะเขาจะไม่ทำอะไรฟ้าเด็ดขาด”

                 “คะ แล้วพี่คีย์จะให้ฟ้านอนที่ไหนหรอคะ”

                  “ห้องของฟ้าพี่เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพี่พาขึ้นไป”

                  ฉันเดินตามพี่คีย์ขึ้นมาข้างบนของตัวบ้าน ฉันยอมรับเลยว่าบ้านหลังนี้หลังใหญ่มากๆ และข้างนอกก็ดูร่มรื่นเย็นสบายน่าอยู่ที่สุด ถ้ามันจะมีบอดี้การ์ดน้อยกว่านี้ลงสักหน่อย เพราะดูแต่ละคนน่ากลัวมากๆ ถ้าฉันทำอะไรผิดคงโดนยิงตายแน่ๆ L

                  “นี่แหละห้องของฟ้า ชอบไหม ? J”

                  “ใหญ่ขนาดนี้เลยหรอคะ ฟ้าว่าให้นอนรวมกับคนใช้ก็ได้นะคะฟ้าเกรงใจ”

                   “ไม่ต้องเกรงจงเกรงใจอะไรหรอก ที่นี่ไม่มีคนใช้ด้วยมีแต่พวกบอดี้การ์ดพี่ทั้งนั้นหรือฟ้าอยากไปนอนกับพวกบอดี้การ์ด J”

                    เมื่อพี่คีย์พูดจบความเกรงใจของฉันก็หายไปหมดเลย  ถ้าจะให้ฉันไปนอนกับพวกบอดี้การ์ดฉันขอยอมตาย -0-

                   “ไม่ดีกว่าคะ ฟ้าว่าห้องนี้ก็ดีแล้วสวยดีฟ้าชอบ”

                    “ดีแล้วครับ เพราะพี่ก็อยากดูแลฟ้าให้ดีที่สุดจนกว่าความจำจะคืนกลับมา”

                    “ขอบคุณคะ”

                    “’ฟ้าไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะครับเดี๋ยวตอนเย็นพี่จะพาออกไปซื้อเสื้อผ้า’”

                    “แล้วตอนนี้พี่คีย์จะไปไหนหรอคะ”

                    “พี่จะออกไปทำธุระข้างนอก เดี๋ยวพี่ก็กลับมาฟ้าอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ?”

                    “ใครบอกว่าฟ้าอยู่คนเดียวคะ ฟ้ามีเพื่อนเยอะแยะเลย ^^”

                    “’งั้นพี่ไปแล้วนะ”

                    พี่คีย์ยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินลงไป ฉันรีบเข้าห้องและล็อกประตูโดยทันที พี่คีย์เป็นคนดีมาก ฉันอยากรู้จังว่าเขาทำงานอะไรดูเหมือนงานที่เขาทำจะทำให้เขาเครียดมากเลยนะ ตอนที่นั่งรถมาก็มีโทรศัพท์โทรมาหาเขาตลอดทุก 10 นาที และเขาก็ต้องลงไปรับทุก 10 นาทีเช่นกัน ฉันรู้สึกได้ว่าเขาเครียดมากแต่พอต่อหน้าฉันเขามักจะทำตัวปกติและเก็บความเครียดนั้นไว้คนเดียว หรือว่าเขาทำงานผิดกฏหมายกันนะ O_o