บทที่ 1 ความจำที่หายไป

บทที่ 1

ความจำที่หายไป

          ::บันทึกของ คีย์บอร์ด::

          ผมไม่เคยคิดเลยว่ามาเฟียอย่างผมจะเป็นต้นเหตุทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งโดนรถชน ถึงผมจะเป็นมาเฟียแต่ผมก็ไม่เคยทำเรื่องผิดกฎหมายหรือทำเรื่องผิดศีลธรมม สิ่งที่ผมทำคือกำจัดคนชั่วออกไปจากประเทศ แก๊งของผมชื่อว่า Dragon Fire ผมจะมีเพื่อนอีกสองคนซึ่งอยู่คนละแก๊งกันเพราะเราคุมคนละพื้นที่กัน หรือแบ่งการจัดการกันเป็นส่วนๆนั้นเอง ของผมจะจัดการเรื่องการจับเด็กหรือขายเด็ก ส่วนอีกสองแก๊งคือ Tiger Red แก๊งนี้จะมีแอมแปร์เป็นหัวหน้าใหญ่หมอนี่อายุเท่าผมเป๊ะๆนิสัยเดาไม่เคยถูก ดีบ้างร้ายบ้างและเป็นคนอารมณ์ร้อนสุดๆ อีกแก๊งคือ Black Cat มีไคโรเป็นหัวหน้า หมอนี่อายุน้อยกว่าผม 2 ปี นิสัยกวนขั้นเทพแต่เวลาทำอะไรสักอย่างจะจริงจังจนน่ากลัว

            “น้องเขาฟื้นรึยังวะไอคีย์” ไคโรที่อายุน้อยกว่าผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถามขึ้น ขนาดมันอายุน้อยกว่าผมมันยังเรียกผมว่า ‘ไอ’ เลย ผมคงไม่มีอะไรน่านับถือเลยจริงๆ -  -

            “ยัง”

            “แล้วนี่แกรู้รึยังว่าน้องเขาเป็นใครมาจากไหน”

            “ฉันสืบมาหมดแล้ว น้องเขาเป็นเด็กกำพร้า”

            “น้องเขาน่ากลัววะ อย่าไปยุ่งกับน้องเขาเลย”

            “ทำไมวะ”

            “ก็น้องเขากำพร้าไง ฮ่าๆๆ”

             ถ้าไม่ติดว่าที่นี่เป็นโรงพยาบาลผมคงไล่เตะไอนี่ไปนานแล้ว ผมกำลังเครียดๆยังมาเล่นมุขไร้สาระอยู่อีก มุขนี้ตั้งแต่ผมอยู่ป.2ได้แล้วมั้ง (แต่ตอบไม่ได้)

             “แกกลับไปได้แล้วถ้าไม่อยากให้ฉันเตะแกตรงนี้”

             “กลับก็ได้ไม่ได้กลัวหรอกนะเกรงใจคนป่วยต่างหาก -*-”

             หลังจากไคโรออกไปแล้ว ผมยิ่งเครียดไปกว่าเดิม เพราะนอกจากน้องเขาจะเป็นเด็กกำพร้าแล้วน้องเขาก็ไม่มีญาติที่ไหนเลย น้องเขาเช่าห้องอยู่แถวท้ายตลาดสำเริญรัก งานที่น้องเขาทำก็มีอยู่ที่เดียวคือที่ที่น้องเขาพึ่งโดนไล่ออกมานี่เอง น้องเขาชื่อ ฟ้าฝัน ประกายรุ้ง หรือชื่อเล่นชื่อฟ้า อายุ 19ปีเรียนจบแค่ ป.6 พ่อกับแม่ของฟ้าฝันประสบอุบัติเหตุเสียชีวิตตอนเธอจบ ป.6 พอดีตั้งแต่นั้นเธอก็อยู่ที่มูลนิธิเด็กกำพร้าและออกมาตอนอายุ 15 ปี นี่คือประวัติทั้งหมดที่ผมสืบมาได้

              “ฮืมม อืมมม”

               “ฟ้าฝัน !”

                ผมรับลุกขึ้นทันทีและดูฟ้าฝันที่กำลังส่ายหัวไปพร้อมกับส่งเสียงเหมือนเจ็บตรงไหนสักที่ ผมรีบเรียกหมอทันที และหมอเชิญผมออกไปรอข้างนอกเพราะคงต้องใช้เวลาในการตรวจคงจะนานหน่อย

                30 นาทีต่อมา

                “ขอเชิญคุณคีย์บอร์ดมาพบผมที่ห้องหน่อยนะครับ”

                ผมรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีเท่าไหร่เมื่อว่ามันจะมีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเลย ผมรีบเดินตามหมอไปทันที พอเข้ามาผมก็นั่งลงและตามด้วยหมอที่เริ่มเปิดเรื่องก่อน

                “ผมคิดว่าคุณฟ้าฝันคงได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมาก ทำให้เธอความจำเสื่อมหรือจำอะไรไม่ได้”

               “ความจำเสื่อม !!”

               “ใช่ครับ เมื่อกี้ที่หมอได้คุยกับเธอ ดูเหมือนเธอจะจำอะไรไม่ได้เลยแม้แต่ชื่อของตัวเอง”

               “แล้วมันมีทางแก้ยังไงบ้างครับ ผมยินดีจ่ายให้หมอเท่าไหร่ก็ได้ถ้าหมอทำสำเร็จ”

               “หมอคงช่วยคุณคีย์บอร์ดไม่ได้หรอกครับ เรื่องนี้มันต้องใช้เวลาเท่านั้น แต่หมอว่าคงต้องใช้เวลานานพอสมควรเพราะเคสนี้มันหนักจริงๆ ดูเหมือนเธอพยายามนึกมากเท่าไหร่เธอก็จะปวดหัวมากเท่านั้น หมอจึงแนะนำให้คุณคีย์บอร์ดค่อยๆให้เธอนึกทีละนิดพาเธอไปที่ที่มีผลต่อความจำของเธอ”

               “มันไม่มีวิธีอื่นแล้วหรอครับ”

               “ไม่มีแล้วครับ มันต้องใช้เวลาเท่านั้น”

               “แล้วเธอออกจากโรงพยาบาลได้ตอนไหนครับ”

               “พรุ่งนี้ก็ออกได้แล้วครับ เพราะบาดแผลภายนอกก็ไม่มีอะไรหน้าเป็นห่วงแล้ว”

               “ขอบคุณคุณหมอมากๆนะครับ”

               ผมยกมือไหว้คุณหมอตามมารยาทและกลับเข้าไปดูฟ้าฝันตามเดิม

               “ฟ้าฝัน” ผมเรียกเธอ เธอสะดุ้งนิดหน่อยแต่ก็หันมาและทำหน้างงๆ

                “คุณเป็นพ่อฉันหรอคะ”

                “เปล่าพี่ไม่ใช่พ่อน้องหรอก”

                “พี่ ? คุณเป็นพี่ฉันหรอ”

                 “เปล่าพี่ก็ไม่ใช่พี่น้องหรอก พี่เป็นคนทำให้น้องประสบอุบัติเหตุ น้องจำพี่ได้ไหม”

                 ฟ้าฝันส่ายหัวแทนคำตอบ ที่จริงผมก็รู้สึกแปลกๆที่ต้องเรียกเธอว่าน้องแต่อายุเธอห่างกับผมตั้ง 6 ปี จะเรียกว่าเธอก็คงจะเสียมารยาทจนเกินไป

                 “จำไม่ได้ ฉันจำคุณไม่ได้เลย”

                 “แล้วจำอะไรได้บ้าง ลองคิดดูดีๆสิ”

                 “ฉันคิดพยายามแล้ว แต่คิดไม่ออกเลย มันปวดหัว”

                 “งั้นไม่เป็นไร น้องพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวพี่นั่งเฝ้าอยู่ตรงนี้”

                “ขอบคุณนะคะ ถึงฉันจะจำอะไรไม่ได้ แต่ฉันก็รู้สึกว่าคุณเป็นคนดีมากนะคะ ฉันไว้ใจคุณนะแล้วคุณชื่ออะไรหรอคะ”

                 “คีย์บอร์ด เรียกพี่ว่า พี่คีย์เถอะนะ”

                 “ได้คะพี่คีย์ แล้วพี่ทำงานอะไรหรอคะ”

                 “พี่ เอ่อ..ยังไม่พร้อมจะพูดอะไรตอนนี้นะครับ ไว้พี่ค่อยบอกและเล่าให้ฟังพรุ่งนี้ละกัน เพราะพรุ่งนี้พี่จะพาฟ้าไปอยู่ที่บ้านของพี่ เพื่อเป็นการดูแลและรอจนฟ้าความจำกลับคืนมา”

                  “ได้คะ ฟ้าเข้าใจ”

                  “งั้นฟ้าก็นอนซะนะ”

                  ฟ้าฝันนี่ว่านอนสอนง่ายกว่าที่ผมคิดไว้อีกนะ ตอนแรกคิดว่าตื่นขึ้นมาคงจะโวยวายแต่ผิดถนัดนี่เธอดูไม่มีวี่แววแบบนั้นเลยดูเรียบร้อยใสๆมากกว่า

             

                  วันต่อมา  

                  “โห...บ้านพี่คีย์นี่หลังใหญ่มากเลยนะคะ พี่อยู่คนเดียวหรอ”

                 “ใช่แล้วพี่อยู่คน”

                 “แล้วคนชุดดำพวกนี้ละคะเป็นใคร”

                 “บอดี้การ์ดของพี่เองครับ ฟ้าไม่ต้องกลัวนะเขาจะไม่ทำอะไรฟ้าเด็ดขาด”

                 “คะ แล้วพี่คีย์จะให้ฟ้านอนที่ไหนหรอคะ”

                  “ห้องของฟ้าพี่เตรียมไว้ให้เรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวพี่พาขึ้นไป”

                  ฉันเดินตามพี่คีย์ขึ้นมาข้างบนของตัวบ้าน ฉันยอมรับเลยว่าบ้านหลังนี้หลังใหญ่มากๆ และข้างนอกก็ดูร่มรื่นเย็นสบายน่าอยู่ที่สุด ถ้ามันจะมีบอดี้การ์ดน้อยกว่านี้ลงสักหน่อย เพราะดูแต่ละคนน่ากลัวมากๆ ถ้าฉันทำอะไรผิดคงโดนยิงตายแน่ๆ L

                  “นี่แหละห้องของฟ้า ชอบไหม ? J”

                  “ใหญ่ขนาดนี้เลยหรอคะ ฟ้าว่าให้นอนรวมกับคนใช้ก็ได้นะคะฟ้าเกรงใจ”

                   “ไม่ต้องเกรงจงเกรงใจอะไรหรอก ที่นี่ไม่มีคนใช้ด้วยมีแต่พวกบอดี้การ์ดพี่ทั้งนั้นหรือฟ้าอยากไปนอนกับพวกบอดี้การ์ด J”

                    เมื่อพี่คีย์พูดจบความเกรงใจของฉันก็หายไปหมดเลย  ถ้าจะให้ฉันไปนอนกับพวกบอดี้การ์ดฉันขอยอมตาย -0-

                   “ไม่ดีกว่าคะ ฟ้าว่าห้องนี้ก็ดีแล้วสวยดีฟ้าชอบ”

                    “ดีแล้วครับ เพราะพี่ก็อยากดูแลฟ้าให้ดีที่สุดจนกว่าความจำจะคืนกลับมา”

                    “ขอบคุณคะ”

                    “’ฟ้าไปพักผ่อนก่อนก็ได้นะครับเดี๋ยวตอนเย็นพี่จะพาออกไปซื้อเสื้อผ้า’”

                    “แล้วตอนนี้พี่คีย์จะไปไหนหรอคะ”

                    “พี่จะออกไปทำธุระข้างนอก เดี๋ยวพี่ก็กลับมาฟ้าอยู่คนเดียวได้ใช่ไหม ?”

                    “ใครบอกว่าฟ้าอยู่คนเดียวคะ ฟ้ามีเพื่อนเยอะแยะเลย ^^”

                    “’งั้นพี่ไปแล้วนะ”

                    พี่คีย์ยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะเดินลงไป ฉันรีบเข้าห้องและล็อกประตูโดยทันที พี่คีย์เป็นคนดีมาก ฉันอยากรู้จังว่าเขาทำงานอะไรดูเหมือนงานที่เขาทำจะทำให้เขาเครียดมากเลยนะ ตอนที่นั่งรถมาก็มีโทรศัพท์โทรมาหาเขาตลอดทุก 10 นาที และเขาก็ต้องลงไปรับทุก 10 นาทีเช่นกัน ฉันรู้สึกได้ว่าเขาเครียดมากแต่พอต่อหน้าฉันเขามักจะทำตัวปกติและเก็บความเครียดนั้นไว้คนเดียว หรือว่าเขาทำงานผิดกฏหมายกันนะ O_o

บทนำ

บทนำ

          “โต๊ะสิบ อาหารได้แล้วนะคะ เชิญทานให้อร่อยนะคะ”

           ฉันเดินกลับเข้ามาในครัวอีกครั้งอย่างเหนื่อยหอบหลังจากที่เดินเข้าๆออกๆจากในครัวมาเป็นพันกว่ารอบได้แล้วมั้ง วันนี้ฉันยิ่งรู้สึกปวดหัวอยู่ พรุ่งนี้คงต้องลาหยุดพักสักหน่อยแล้ว

            “ฟ้า เสิร์ฟโต๊ะสิบให้ที พี่ปวดท้อง” พี่อ้อยยกอาหารมาให้ฉัน ฉันรีบรับไว้ทันที ฉันรู้ว่าพี่อ้อยโกหกที่ว่าท้องเสีย พี่อ้อยคงแอบไปเล่นโทรศัพท์ในห้องน้ำแน่ๆ

           ฉันเดินออกไปและมองหาโต๊ะสิบ พอหาเจอฉันก็รีบเดินไปทันที ดูเหมือนโต๊ะนี้จะเป็นลูกผู้ดีมีฐานะมากที่มากินร้านเรา เพราะดูจากที่ลูกน้องใส่ชุดดำยืนล้อมรอบอยู่เต็มรอบโต๊ะ ส่วนคนที่นั่งอยู่ก็เหมือนจะเป็นเจ้านายเพราะหน้าตาดูหล่อเหล่าสุดๆ เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นใครหล่อขนาดนี้เลยนะ แต่ดูโหดๆยังไงก็ไม่รู้

            “อาหารมา....กรี๊ดดดดดด”

            ด้วยความที่ฉันไม่ทันมองทาง ฉันเลยสะดุดเข้ากับเท้าของชายชุดดำคนหนึ่งเข้า อาหารทั้งหมดจึงรวมใจกันลงไปกองอยู่บนพื้น โชคดีนะที่ไม่ไปโดนผู้ชายคนนั้นไม่งั้นฉันตายแน่ๆ ฉันรีบลุกขึ้นและหันไปมองผู้ชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็ต้องตกใจอย่างรวดเร็วด้วยเหมือนกัน เพราะลอดช่องเมื่อกี้เลอะเต็มตัวเขาไปหมดเลยตั้งแต่หัวยันเท้า พระเจ้า !! ฟ้าแกล้งฟ้าฝันอย่างนี้ได้ยังไง TOT

             “เอ่อ...คือว่า”ฉันอึดอัดไม่รู้จะพูดอะไรดี ส่วนตอนนี้คงไม่มีใครช่วยฉันได้อีกแล้วนอกจากฉันต้องช่วยตัวเอง TOT

             “เธอ...ซุ่มซ่ามชะมัด”เขาหันมาพูดกับฉันพร้อมทำหน้าเฉยๆ แต่ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

             “ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันขอโทษ”

             “เธอคิดว่าฉันควรให้อภัยกับเธอไหม”

              เขาลุกขึ้นมายืนประจันหน้ากับฉัน ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่ยืนก้มหน้าก้มตา ฉันแอบเห็นบนหัวเขาที่ยังมีลอดช่องเลอะอยู่ ฉันควรบอกเขาดีไหม อีกอย่างฉันก็ไม่ใช่คนผิดคนเดียวนะ เขาอยากให้ลูกน้องมายืนไว้นี่นามันก็ลำบากต่อการเสิร์ฟอาหารสิลูกน้องเขาก็ผิด 50% เลยนะ (โยนความผิดให้คนอื่น)

              “เงียบทำไมตอบมาสิ”

              “คุณควรให้อภัยฉันนะคะ เพราะส่วนหนึ่งมันก็มาจากคุณที่ให้ลูกน้องของคูรมายืนล้อมโต๊ะไว้ฉันก็เสิร์ฟไม่สะดวกก็เลยสะดุดเท้าลูกน้อยคุณ เราสองคนก็ผิดคนละ 50%”

               “เธอทำฉันเลอะขนาดนี้แล้วยังมาหาว่าฉันผิดอีกหรอ”

               “เปล่าคะ ฉันแค่บอกว่าคุณผิดแค่ 50%”

               “นี่เธอกวนฉันหรอ !”

                ดูเหมือนเขาเริ่มโกรธแล้วนะ ปากหนอปาก ไม่น่าSeason Five เลย (พูดไม่คิด)

                “เกิดเรื่องอะไรขึ้น”

                “พนักงานของคุณทำอาหารหกใส่ผม”

                 ฉันยังไม่ทันพูดอะไรเขาก็แย่งฉันพูดไปเสียก่อน ทำไมเจ๊ต้องทำหน้าตกอกตกใจนาดนั้นด้วยละ รึว่าเจ๊โกรธฉันมาก TOT

                 “คุณคีย์บอร์ด ฉันขอโทษนะคะที่สั่งส่อนพนักงานแย่ขนาดนี้ เอาเป็นว่าฉันจะไล่เด็กคนนี้ออกนะคะ คุณจะได้สบายใจและมาร้านของฉันอีก”

                 “ละ..ไล่ฉันออกหรอคะ”

                 “ใช่ ฉันไล่เธอออกแล้วฟ้าฝัน”

                 “แต่ว่าฉัน”

                 “ไม่มีแต่ ฉันไล่เธออกแล้ว เธออกไปเดี๋ยวนี้”

                  ฉันงงกับเจ๊ฉันมากๆ ปกติเจ๊จะมีเหตุผลมากกว่านี้ แล้วทำไมมาไล่ฉันออกง่ายแบบนี้ละ ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่ ทำไมมีอิทธิพลขนาดนี้ แล้วถ้าฉันออกฉันจะไปทำงานที่ไหนละเนี่ย

                  “ฟ้าฝันเธอไปได้แล้ว อย่าให้ฉันต้องลากเธออกไป”

                  “ได้คะ ฟ้าจะไปเดี๋ยวนี้ ฟ้าไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใครทำไมถึงมีอิทธิพลกับเจ๊ขนาดนี้ ฟ้าเสียใจนะคะที่เจ๊คนเดิมของฟ้าหายไป”

                   ฉันหันไปมองหน้าคนที่ชื่อคีย์บอร์ดด้วยสายตาที่แค้น ปกติฉันไม่ใช่คนที่จะเคียดแค้นใครแต่ครั้งนี้ฉันรู้สึกแค้นผู้ชายคนนี้มากๆ เขาทำลายอนาคตฉันจนหมดแล้ว ฉันคงไม่มีงานทำไปอีกนานกว่าจะหางานใหม่ได้ ฉันแย่แน่

                   “จะไปก็รีบไป”

                   ฉันรีบถอดผ้ากันเปื้อนคืนเจ๊ ก่อนไปฉันก็ไหว้เจ๊ตามมารยาทเพราะยังไงเจ๊ก็มีบุญคุณกับฉันมากถึงเรื่องราวระหว่างฉันกับเจ๊จะจบไม่ดีนักแต่ฉันก็ไม่มีวันลืมบุญคุณของเจ๊  ฉันเดินออกไปนอกร้านและเดินข้ามถนนโดยที่ไม่สังเกตว่ามีรถกำลังขับมาอย่างรวดเร็ว ฉันรู้ตัวตอนที่รถบีบเตรนเสียงดังสนั่น แต่ฉันก็หมดโอกาสที่จะหลบอีกต่อไป แรงของรถกระแทกฉันอย่างแรงจนสติฉันเริ่มหลุดลอย สิ่งที่ฉันรู้สึกตอนนี้คือเสียงคนเรียกชื่อฉันเท่านั้น....

                

แนะนำตัวละคร

ฟ้า  (ฟ้าฝัน   ประกายรุ้ง)

สาวน้อยน่ารักเรียบร้อยความจำเสื่อมเพราะพระเอก

จนพระเอกจนรับผิดชอบแต่ภายใต้ความใสซื่อนั้น

เหมือนจะมีอะไรมากกว่านั้น

คีย์บอร์ด (คีตลักษณ์ วรรณาพิชัย)

มาเฟียหนุ่มผู้เย็นชาถ้าไม่โกรธเขาจะไม่พูด แต่สำหรับฟ้าฝันเขา

มักจะอ่อนหวานกับเธอเสมอเพราะเขารู้สึกผิดที่ทำให้เธอความ

จำเสื่อมแต่หลังหลังเหมือนความรู้สึกของเขาจะเปลี่ยนไป

น้ำใส (นัทการณ์ สุขสวรรค์)

คู่หมั้นของคีย์บอร์ดที่คีย์บอร์ดไม่สนใจ น้ำใสเป็นคนร้ายเงียบ

ต่อหน้าทำตัวแสนดีแต่ลับหลังเธอทำทุกวิถีเพื่อให้คีย์บอร์ดหันมารักเขา